De dans in Florence

Hij vroeg haar te dans.
Bij een villa in Florence.
Maar zij gilde.
Toen hij zijn been op tilde.
En die met een galant gebaar.
Stevig zette op een voet van haar.

Geluk toen

Samen in een bootje.
Rustig drijvend op het slootje.
Het zonnetje vol.
Schijnend op onze bol.
Met tussen het groene wier.
Een visje daar, en hier.
Ons geluk.
Kon niet stuk.
En mede door die zoen....
Klopte alles,
                        Toen!

Meerderen?

Er zijn werkgevers.
Er zijn werknemers.
Er zijn officieren.
Er zijn soldaten.
Zonder werknemers geen werkgevers.
Zonder soldaten geen officieren.

Er zijn geen meerderen.

Leven. Vanzelfsprekend?

We zijn zo aan leven gewend dat die vanzelfsprekendheid er voor zorgt dat we niet zien hoe ongelooflijk het eigenlijk is.

Lastige contactdozen

Koop je een contactdoos omdat je je weer eens iets hebt aangeschaft met een draadje en een stekker.
Merk je wederom de kindonvriendelijkecontacdoosstekkercontactbeveiligingseigenschappen.
Ze zijn niet alleen kindonvriendelijk.
Ze zijn tevens volwassenonvriendelijk.

Met zweet op mijn gelaat van inspanning poog ik vervolgens de stekker in de kindonv......enz te steken.
Resultaat blijft uit.
En ik wil die nieuwe aanschaf zo volgaarne in gebruik stellen.
Maar een schroevendraaier stevig en vooral geforceerd draaien in de contacten van de kindonv......enz. brengt uitkomst en droogt het zweet.

Liggend kapitaal

Winnen, winnen, winnen.
Van de ander.

Geld op de bank.
Genoeg.

En dan...?
Dan ga je dood.

En je geld?
Liggend kapitaal.

De eerste zin

Stel, je wilt een nieuwe roman schrijven.
Je hoofd barst van de ideeën.
Ze buitelen door je hoofd, moeten er uit en op papier (PC).
Hoofdpersonen, 3 kinderen, 1 brand, 1 bos, 1 vliegtuig, 1 vrouw, 26 biggetjes, mist, patat en een Lego-spel in Drieburgerdam aan de rivier, de Kolkvloed waar de doorvaart wordt gehinderd door vele, vele ijsschotsen .
Zoals gezegd, het moet op papier (PC).
Je zit achter je schrijftafel en achter je papier (of PC).
De eerste zin.
Daar komt ie...
Direct de aandacht vangen.
Belangrijk.
Boek moet de lezer direct in de houdgreep bij de lurven te pakken nemen.

Wat zou in zo'n geval jouw eerste zin zijn?

Mijn Enkhuizen en Alkmaar

Toen ik net 16 jaar was geworden sleepten mijn ouders mij mee naar Hengelo.
Ik woonde toen in Alkmaar.
Dat betekende vele moeilijke jaren voor mij.
Lag niet zozeer aan Hengelo als wel aan mijn langdurige heimwee naar Noord Holland.
En eerlijk gezegd, is dat nog steeds niet verdwenen.

Hoe ouder ik word hoe meer het verleden aan mij gaat sjorren.
Dus kom ik vaker in Noord-Holland.

Ken je Enkhuizen?
Ken je het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen?
Het Openluchtmuseum?
Hou je van schilderachtige plaatsen?
Hou je van fotograferen?
Ga er heen en maak bijzondere foto's.
Maak ze niet slechts daar maar vergeet niet ze ook in Enkhuizen zelf te maken.
Net zo schilderachtig.
Met 366 rijkmonumenten.
Ooit de belangrijkste stad van Nederland.

Al vele, vele jaren ben ik lid van de
Vrienden van het Zuiderzeemuseum.
Kom er té weinig, helaas.
(Vers gerookte vis, ook lekker....)

Mijn geboortehuis in Enkhuizen eveneens bewoond door "vreemdelingen".
Valt niet mee....
Al woonde ik er slechts kort.
En dan het huis van mijn opa en oma?
Daar geldt hetzelfde voor.

Alkmaar.
Ken je Alkmaar?
Neem ook deze fraaie en gezellige stad mee in je trip naar Noord Holland.
En ook daar "vreemdelingen" in het huis waar ik opgroeide.

Maar.....
Twente is prachtig.
.

Doorgestoken kaart

Vanmiddag; de post.
Wat denk je?
Een doorgestoken kaart.

Ik was volledig van de kaart, in mijn wiek geschoten en de kluts kwijt.
Tegelijkertijd.
Allemaal.
Moest me bij mijn lurven grijpen want had sterk de neiging om bij de pakken neer te gaan zitten boven op het zwarte zaad dat lag naast de spijkers die ik uit het lage water had gehaald.
Uiteraard nodig om mijn draai te kunnen vinden....

Een doorgestoken kaart.
Daar hou je toch geen rekening mee.

Pfff
.

Mijn huis en de tijd

Mijn huis.
Honderddertig jaar oud.
Ongeveer.
Elke steen gelegd door iemand die er niet meer is.
Al heel lang niet meer is.
Iemand met vreugde.
Soms met veel vreugde.
Iemand met verdriet.
Soms met tomeloos verdriet.
Iemand als ik.

De gedachte maakt me klein en geeft me ontzag voor het begrip "tijd".
.

Bello, toen en nu.

Ach, Bello.
Dat prachtig door treinliefhebbers gerestaureerde locomotiefje.
Nu, eveneens gerestaureerde, treintjes puffend en bellend trekkend door West Friesland.
Van Hoorn naar Medemblik.
En van Medemblik naar Hoorn.

Het is het locomotiefje uit mijn jeugd.
Aan het einde van onze straat stak het de weg over om af te meren bij het station waar ik vanuit ons huis zicht op had.
Puffend en bellend.

Bello.
Het staat voor vreugde en de enige priklimonade van het jaar.
Het staat voor één van de weinige uitjes die ik had.
De oorlog lag niet zover achter ons.
De armoede was dichterbij.
Een armoede die de hele wijk trof en daardoor niet echt opviel.

Schoolreisje.
Met Bello van Alkmaar naar Bergen.
Naar de speeltuin.
Draaien tot je draaierig en misselijk werd.
Geholpen door die enige priklimonade van het jaar.
Nog steeds levende beelden.
En zo lang geleden.

Een heel enkele keer, ik kan me eigenlijk maar één keer herinneren, zijn we met het gezin doorgereden.
Bij stationnetje Bergen gestopt,  gepasseerd en doorgereden naar Bergen aan Zee.
Een schitterend tochtje door de duinen.
De zilte zeelucht tegemoet.
Alweer die levendige herinneringen.
Het moet een geweldige indruk op me gemaakt hebben.

Maar ja, aan alles komt een eind.
Bello, met aanhang, was niet rendabel meer.
Een filmpje van de laatste rit vond ik op YouTube.
Bello beëindigde zijn rijdend bestaan als een stil soort standbeeld op een plein in Bergen.

Tot liefhebbers een nieuwe taak voor hem vonden.
Het schijnt een enorme klus geweest te zijn om hem weer de oude glorie te doen hernemen.
Ik heb hem weer gezien.
Op het station van Hoorn.
Hernieuwde liefde.

In mijn planning staat me weer eens door hem te laten trekken.
Nu van Hoorn naar Medemblik en terug.
Of misschien met de boot
"de Friesland" van Medemblik naar Enkhuizen.

Beste vriend, beste Bello, we zien elkaar weer.
Tot spoedig.

Gynaecologie

Een paar dagen geleden kwam me een artikel over gynaecologie ter ogen.
Al lezende schoot mij een opmerking van jaren geleden te binnen.
Het was een opmerking van een gynaecoloog die vertelde dat hij een prachtig beroep had maar met een probleem.
Geregeld was na zijn werk hem letterlijk alle lust vergaan.
Tot verdriet van zijn vrouw.
Hij begreep dat.
En zat er ook mee.
Ik kan me er ook iets bij voorstellen.
Vele lezers en feministen niet en spuugden vuur.
Kennelijk een ongewenste en vrouw- onvriendelijke opmerking.
Hoezo vrouwonvriendelijk?
Deugt deze arts niet?
Of is zijn eerlijkheid ongewenst?
De natuur laat zich niet dwingen.
Hoe "politiek" ongewenst ook.
.

Licht aan eind van tunnel.

Door de lengte en de bochten is het licht aan het eind van de tunnel slecht of helemaal niet zichtbaar.

Uitstel

Stel nooit uit tot morgen wat je ook overmorgen kunt doen.......

Beloond

Kijk, als je niet weet waar je al dagen op zit te wachten, heb je natuurlijk ook geen idee of het wachten beloond is.

Kruisraket

Kruisraket lijkt me een mannelijk woord.

Verstand

De mens heeft hersens gekregen maar heeft moeite om daar met verstand mee om te gaan.

Rijmt wel

Brel
Swel
Jernel
Prel
Quel
Trustel
Achternel
Okarel
Diderel

Betekent niets maar rijmt wel.

Bolleboos

Wat ik me afvraag:
Is een magere aardige het tegenovergestelde van een bolleboos?

Stil en levenloos.

Hij schilderde.
Stillevens.
Uitsluitend stillevens.
Vele.
Ze stonden in de hoek van zijn atelier.
Stil.
Levenloos.