De weg naar thuis

Dezelfde weg die ik neem naar huis is toch een andere weg dan de weg die ik neem naar thuis.

Voor je beurt

Een spreekbeurt wordt pas een spreekbeurt als je aan de beurt bent om te spreken.
Vóór die tijd is het hooguit uit een schrijfbeurt, tenminste als je de tijd hebt om je tijd voor die beurt vrij te maken.
Heb je die tijd niet, dan schrijf je de schrijfbeurt vóór je beurt.
De beloning beur je pas als je aan de beurt bent geweest om je schrijfbeurt om te zetten in een spreekbeurt.
Vanzelfsprekend dient het zo te gebeuren.
Nooit dus, ik herhaal, nóóit vóór je beurt spreken.
Anders kom je niet aan de beurt en moet je de beurt aan je voorbij laten gaan.
Er gebeurt dan iets dat niet zo hoort te gebeuren.
En ja, wat gebeurt er dan?
Dan beur je niks.

Jongleren

Jongeheren,
jongleren moet je jong leren leren anders ga je het jongleren nooit goed leren en snel verleren.

Vandaag en morgen

Maak je geen zorgen.
De week vordert gestaag.
Morgen komt morgen.
Maar vandaag is het vandaag.

Weigerende kaarsjes

Vorig jaar.
Ben, qua zin, nog niet zo ver.

En toen dacht ik, kersttijd...!
En toen dacht ik, kerstboomtijd.
En toen dacht ik, geen zin.
En toen dacht ik, toch maar.
En toen ging ik naar de kelder
En toen haalde ik mijn nepboompje.
En toen zette ik het op zijn nepstandaardje.
En toen deed ik er de lichtjes in.
En toen deed ik de lichtjes aan.
En toen deden de lichtjes het niet.
En toen verving ik de lichtjes.
En toen deden de lichtjes het nog niet.
En toen dacht ik, ah... reserve lichtjes.
En toen pasten die lichtjes niet.
En toen had ik net op tijd níet de pest in.
En toen dacht ik, reserve lichtjeskabel.
En toen testte ik de lichtjes van de lichtjesdraad
En toen branden de lichtjes perfect.
En toen deed ik de lichtjes in het boompje.
En toen vertikten de lichtjes het om te lichten.
En toen had ik de pest in.
En toen moest ik naar de stad.
En toen deed ik mijn jas aan.
En toen deed ik mijn hoed op.
En toen ging ik naar de stad.
En toen regende het.
En toen werd ik nat.
En toen ging ik naar de winkel.
En toen kocht ik nieuwe lichtjes.
En toen ging ik naar huis.
En toen deed ik mijn hoed af.
En toen deed ik mijn jas uit.
En toen testte ik de lichtjes.
En toen deden ze het.
En toen deed ik de nieuwe lichtjes in de boom.
En toen branden de lichtjes in het boompje.
En toen was ik blij.

Dienstgeweigerd Eindhoven

Ik heb dienst geweigerd.
Zes en vijftig jaar geleden.
Waar blijft de tijd.
Ben in mijn weigering, gelukkig, erkend
Anders had ik een paar jaar in de bak gezeten.
Te werk gesteld werd ik als verpleger in een psychiatrische inrichting in Eindhoven.
(Achteraf gezien de mooiste en onbezorgdste tijd van mijn leven)

We zaten met onze handen in het haar over een patiënt die altijd alle ramen in gooide.
Tot we het briljante idee kregen om hem koning van de ramen te maken.
Nooit meer kapotte ramen gehad.

Een zwaar gestoorde patiënt praatte niet.
Behalve zondags.
Dan ging hij om 10 uur naar de tuin en hield een lange preek.
Volkomen onverstaanbaar.

Een oudere man zat al tientallen jaren in de inrichting.
Niemand heeft hem ooit horen praten.
Behalve ik.
Toen ik afzwaaide gaf hij me met tranen in de ogen  een voorraadje rolletjes pepermunt.
Maandenlang opgespaard.
Zelfs nu, als ik er aan denk, ben ik weer ontroerd.

Tja......
.

Buurjongen telefoon

Alkmaar.
Ruim 60 jaar geleden.

Samen met de buurjongen hadden we een kabeltje naar elkaars huis aangelegd.
Dwars over de openbare weg.
Vonden we geen probleem en was het ook niet.
Bijna niemand had immers een auto.
Ja, de melkboer.
Die had een dochter die gehandicapt was.
Vervoer was dus belangrijk voor hen.
Mijn vader was wel modern.
Hij was gemotoriseerd.
Hij had een bromfiets.
Een Solex.
Ergens bezit ik nog zijn brommerrijbewijs.
Gehaald met het rijden van een paar rondjes om het politiebureau.

Geen idee meer hoe we aan draad zijn gekomen.
Ergens op de kop getikt.
Evenals twee oude en totaal versleten doch werkende telefoonhoorns.
Eveneens vergeten hoe dat tikken in zijn werk was gegaan.
Moet niet eenvoudig geweest zijn.
Er was niets.
We hadden niets.
En zeker geen geld.

Een schakelaartje op de trap was snel gemonteerd.
Onder de trap bekleding.
Die werd strak gespannen door een roe op elke traptrede.
De bedoeling was dat een zacht zoemertje overging als pa of moe de tap bestegen.
Dat was in de tijd dat kinderen nog vroeg naar bed gingen en in de winter de ijsbloemen op de ramen stonden en het water in de beker bevroor.
Oei, 's nachts naar de wc beneden.
Zoooo koud.
Dat was echter niks vergeleken met de poepdoos bij mijn opa en oma in Enkhuizen.
Die was buiten.
In de tuin.

Beseffen we wel voldoende hoe goed we het nu hebben?
Zelfs kaas en worst op brood.
Wij moesten het met suiker doen.
We waren niet de enigen.
Zelfs, helaas, nu in 2018 in het zo rijke Nederland niet.

Ach, herinneringen aan die tijd borrelen op.
Kan blijven schrijven.
Heb daar nu geen trek in dus pak ik de draad van het verhaal weer op en ga terug naar de draad tussen mij en mijn buurjongen.
Als hij niet beschikbaar was lag ik te lezen.
Onder de dekens.
Een trafo stuurde een fietslampje aan.
Voldoende leeslicht.
Was hij wel beschikbaar dan waren we lekker aan het kletsen.
Zacht!
En soms samen schaken bij het licht van het fietslampje.
Een heel gedoe want wat te doen als het waarschuwende zoemertje zacht zijn gezoem liet horen?
Waar laat je een schaakbord met opgestelde stukken?
Het enige dat je kon doen was het licht uitdraaien en je stil houden.
Net doen of je sliep.
Licht uitdraaien...
Ha, letterlijk.
Schakelaars hadden we niet.
Dus het hete lampje snel bedekken met de dekens of uitdraaien.
Met de hand.
Au!

Buurjongen had ook een microfoon in de huiskamer gelegd.
Zijn ouders vonden dat geen goed idee.
Jammer want wij vonden het juist wel een aardig idee.
Gelukkig ontdekten ze het pas na een week zodat we toch een genoeglijke en leerzame periode hebben gehad

Goh, wat zou dat technisch nu gemakkelijk gaan.
Geen draad.
Geen transformator.
Geen fietslampje.
En geen ouders die moeilijk doen over slapen gaan...
Maar zou er net zoveel spannend plezier zijn?
Ik waag het te betwijfelen.
Ik waag ook te betwijfelen of de kinderen over ruim 60 jaar een vergelijkbaar verhaal op hun mobieltje kunnen gaan schrijven.
Want.....
Hoe ziet de wereld er over ruim 60 jaar uit.
Ik waag het niet te voorspellen.
Ik weet het niet.
Niemand!
.

De weg naar de Waarheid

De weg die bewandeld wordt op weg naar de Waarheid staat vol met verkeerd geplaatste wegwijzers en is geplaveid met kinderkopjes, bestrooid met voetangels en klemmen.

Uniek moment

Dit momen is uniek.
Komt nooit meer opnieuw en is nog nooit eerder geweest.

De zoen

Op buffel.
Rijmt knuffel.
Op doen.
Rijmt zoen.
Vergeet de buffel.
Niet de knuffel.
En ga doen.
Die zoen.

Geur

De stad.
Herrie.
Pijn in de oren.
Dan een geur.
Plotseling.
Een onverwachte opening.
Naar het verleden.
Kleuterschool!
.

Afvallen

Ik ben zeer bewust met afvallen bezig.
Elke keer als ik heerlijk aan het eten ben houd ik er n.l. rekening mee dat ik de volgende keer moet minderen.

Sinterklaas

Al dagen staan mijn schoenen en laarzen klaar, volgepakt met wortels en suikerklontjes.
Begeleid met luid gezang mijnerzijds.

Niks!
Volledig succesloos.

Terwijl een ieder mijn liefheid van afgelopen jaar en alle jaren daarvóór kent.

Lijkt op discriminatie.
Al ben ik nog niet geheel en al achter de reden daarvan.
Zal wel met jaloersheid ten aanzien mijner baard zijn.
Gewoon jaloers.
Omdat die me zo voortreffelijk staat.
Dat moet het zijn.
Bah, kleuterpietenwerk.

Zal morgenavond ook wel niets worden.

Loyaliteit

Een gezin waar geen solidariteit en loyaliteit heerst is de naam "gezin" niet waard.
Een familie waar geen solidariteit en loyaliteit heerst is de naam "familie" niet waard.
Een vriendenkring waar geen solidariteit en loyaliteit heerst is de naam "vriendenkring" niet waard.
Een land waar..................

Omhelzing

Boodschappen doen moet.
Op zijn tijd.
Ben geen fan.
Nee.
Betalen moet.
Op zijn tijd.
Ben geen fan.
Nee, helemaal niet.
Maar soms, plotseling, gebeurt er iets bij zo'n laatste handeling.
Een verrassing.

De twee dames achter de kassa namen met een stevige omhelzing afscheid van elkaar.
Mooi om te zien.
Maar ik dan?
Als klant?
Dus reageerde ik met:
"Waarom jullie wel en de klant niet?"
Ja toch?
Is oneerlijk toch?
Dat vond één van de dames ook.
Het resultaat was een dikke omhelzing dwars over de toonbank heen.
Klantvriendelijkheid in natura.

Er bestaat nog zo iets als gerechtigheid.

Jonge heer

Er is wel degelijk verschil tussen een jonkheer en een jongeheer.
Echter, ze zijn wel altijd samen.

Lezen in de trein

Enkele jaren geleden was ik weer eens in Spanje.
In Andalusië.
Vlak bij Sevilla om iets preciezer te zijn.
Een prachtig, zij het soms bloedheet, gebied.
Meer dan veertig graden in de schaduw is warm!
Zeer.

Wat me enorm opviel was het feit dat daar niet gelezen werd.
Dat wil zeggen, er werd wel eens gelezen maar dan in sportbladen.
Voetbal, handbal en het gruwelijke stierengevecht.

Toen ik me in Nederland op de weg terug naar Hengelo in de trein bevond zat tegenover mij een jonge vent.
Rond de 20 jaar, schatte ik.

Iedereen heeft recht om te lezen wat hij wil maar door mijn Spaanse ervaring stoorde het me toch dat wat hij las uitgerekend een sportblad was.
Niet juist natuurlijk want wie ben ik om daar een oordeel over te mogen hebben, maar het voelde wel zo.
Even later pakte hij een andere leesconstructie.
Donald Duck.

Ik probeerde me een voorstelling te maken van deze jongeman.
Was het een sporter?
Zou kunnen.
Was hij een student?
Zou kunnen.
Hoewel, veel studenten op weg naar Enschede hebben studiemateriaal in hun handen.
Was het.... ?

Ik wist het niet en vond het eigenlijk ook niet zo belangrijk.
Dus sloot ik de ogen.
Fijn, maar vervelend want enige tijd later werd ik storend wakker gemaakt door de conducteur die mijn treinlegaliteit kwam testen.
Ik kwam zegevierend door de test.
Dat is me niet bij elke test gelukt.

De jongeman bleek nog steeds tegenover me te zitten.
Nog steeds lezend.
Nu echter tot mijn verrassing in de Bijbel.
Zonder enige schroom.

Grappig en opvallend.
Drie zulke verschillende leesakties.
.

Oorlog en mijn kelder

Ik denk er zelden aan.
Maar soms, zoals nu...

In de oorlog is het café naast mijn huis door bombardementen zwaar beschadigd.
Foto's bevestigen dat.
Mijn oude huis, gebouwd rond 1900, kocht ik 41 jaar geleden.
De oude eigenaar vertelde dat zijn familie tijdens de oorlog vaak schuilde in de kelder onder de opkamer.

De opkamer is er nog.
De kelder is er nog.
Ik denk er zelden aan.
Maar soms zoals nu, nu ik in die kelder sta.....
.

Plezierige tijden

Enige tijd geleden zijn we een paar dagen in de voorsteden van Hengelo geweest.
   Utrecht, Amsterdam, Alkmaar en Enkhuizen.
Plezier, vrolijkheid, goed eten, goed drinken, prachtige gebouwen, geweldige mensen (vrouwelijk en mannelijk), storm, kou, regen, een hard leeg lopende portemonnee en madame Tussaud getrotseerd.
Zij wilde een aantrekkelijke en knappe, wat oudere heer, met witte baard in de collectie hebben.
Dat zou me echter teveel tijd gaan kosten en daar had ik geen zin in.
Thuis voldaan, met de beentjes op tafel en een boek op schoot.
Muziekje op de achtergrond.
En dat alles in een behagelijke temperatuur.
De kachel in de trein was out of order en ik mocht geen vuurtje aanleggen.
Kinderachtig.
.

Marsepein

Ik vond in een lade een vergeten chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep.
Omdat ik onzeker ben over de gezondheidsaspecten van zo'n chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep
leek het me verstandig om dat eens via Google uit te pluizen.
Ik voerde dus als zoekopdracht in: chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep
Helaas bleek chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep
bij Google onbekend.
Daarom ga ik er maar vanuit dat de wetenschap de chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep onderzocht heeft en de chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep gezond heeft verklaard omdat in een chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep slechts gestolde vitaminen zitten zodat ik zonder problemen kan knagen aan mijn
      ChocoladeachtigemarsepeinHEMAreep