Maatschappij

Is de samenleving in de loop der eeuwen in diepste wezen veranderd?
Ik denk het niet.
Samenleving, samen leven.
Samen leven met anderen.
Mensen met de zelfde deugden en ondeugden, de zelfde hartstochten en egoïsmen als de mensen van nu.
Nog steeds houden ze van elkaar.
Nog steeds bedrijven ze de liefde.
Nog steeds haten ze elkaar.
Nog steeds vechten ze elkaar de tent uit.
Nog steeds vinden mensen met veel bezit dat ze daar het volste recht op hebben.
Nog steeds is het zo dat armen wanneer ze meer bezittingen krijgen eveneens vinden dat ze daar het volste recht op hebben.
Nog steeds zijn ze in staat gruwelijke dingen te doen als het hen wordt opgedragen.
Nog steeds zijn ze in staat om zich weg te cijferen ten koste van zichzelf en ten behoeve van anderen.
Allemaal net als vroeger.
Rijke gemeenschappen/landen.
Arme gemeenschappen/landen.
Net als toen.
Verder is alles bij het oude gebleven.
Slechts de uiterlijke vorm is veranderd.
Niet de mensen die de samenleving uitmaken.

Het gelijk

Mensen zijn vreemde wezens.
Ze hebben zo hun principes.
Soms lijkt het wel of die principes hun persoonlijkheid uitmaken.
Uit die principes handelen ze.
Zijn ze zeker van hun gelijk.
Het opvallende is dat overtuigende bewijzen van het ongelijk heel vaak niet worden geaccepteerd.
Inplaats daarvan worden de meest vreemde argumenten bij elkaar gezocht om het gelijk te bewijzen.
Je ziet dit gedrag in het klein bijvoorbeeld bij  je familie, vrienden of kennissen.
Je ziet dit in het middelgroot in de gemeentelijke en landelijke politiek.
Je ziet dit in het groot bij landen alwaar het afschuwelijke consequenties kan hebben.

Je ziet het ook bij jezelf!
.

Mens en natuur

Mensen maken hun eigen dagritme.
Dat kan in onze tijd ook moeilijk anders.
Wekkers zijn dingen die niet leuk zijn, waar we nooit aan wennen maar waarvan wij vinden dat ze hun ring moeten doen.
En de mens haar/zijn plicht.
Kunstlicht zijn we aan gewend en we vinden dat ze hun licht moeten laten schijnen.
Maar.....
We zijn, net als alle andere dieren, er op gebouwd om op te staan als we wakker worden en te gaan slapen als het donker wordt.

Misschien zouden we gezonder zijn als we dat, met behoud van alle verworvenheden (wat natuurlijk niet meer mogelijk is) zouden gaan doen.
In ieder geval zou het heel wat minder energie kosten .....
.

De put.

De put.
In een overkapte ruimte.
Een ruimte behorend bij twee huizen.
Een put door de Moren gebouwd
Een put die de tijd verslagen heeft.
Eeuwenoud.
Gevuld met geheimen.
Geheimen van leven en dood.
Van liefde en haat.
Van vreugde en verdriet.
Stenen spreken niet.
Zij omvatten en beschermen.
Beschermen leven brengend water.
Toen.
Nu.
De put waar wij met weemoed en verlangen naar keken.
Sebo en ik.
Die put is er nog steeds.
Die put verzamelt nog geheimen.
Ik denk er aan en kijk naar buiten.
Het regent.
.

Dialoog

Een dialoog voorkomt niet altijd een conflict.
Het voorkomen van een dialoog lokt bijna altijd een conflict uit.

Stille tocht

20 oktober 2018

Donker, koud, nat.
Lichte sneeuw.
Lichte regen.
Fakkels.
Mijn eerste stille tocht.
En hopelijk mijn laatste.

27 jaar.
Sinds enkele jaren eigenaar van een nieuw Mexicaans restaurant.
'Caballero'
Sinds enkele jaren getrouwd.
Sinds enkele maanden vader.
Dood.
Vermoord!

Een stille tocht.
Op de dag dat Maijkel 28 jaar zou worden.
Honderden mensen.
Gestopt bij het restaurant.
Bloemen bij de gevel.
Gekleurd vuurwerk.
Stilte.

Een schuifelende stoet van stille mensen.
Verlicht door het flakkerende en sissende vuur van de vele fakkels.
Mislukte pogingen van wind en water om het vuur te doven.

Op weg naar de verre Syrisch Orthodoxe kerk.
Op het plein een toespraak door de priester.
In het Aramees met een summiere vertaling.
Gevolgd door vuurwerk.

We wilden weg.
Maar bleven op verzoek van een jonge vrouw.

Binnen koffie gedronken.
Fraaie kerk.

Voor ons onverstaanbare toespraak.
Korte vertaling:

"Wij zijn allen Nederlanders.
Wij hebben allen een Nederlands paspoort.
Wij houden van dit land.
Dit is ons land.
Hou van elkaar.
Pas op elkaar.
Wees verantwoordelijk voor elkaar"

Handen gegeven.
Door jongelui met de auto thuis gebracht.

Bijzondere belevenis.
Prachtig belevenis.
Ontroerende belevenis.
Eens maar nooit weer, hoop ik.

Aramees.
De taal niet verstaan.
Maar wel begrepen.
.

Terugblik

Soms hebben we de neiging om terug te kijken in eigen leven in termen zoals "wanneer dit maar gebeurt zou zijn dan...."
Een begrijpelijke maar onmogelijke redenering, natuurlijk.
Het antwoord is er niet en zal er ook nooit komen.
Toch is in ieders leven, soms na enig zoeken, een heel klein feitje te vinden dat, vaak veel later, een geweldige invloed blijkt te hebben gehad op de rest van je leven.
En op het leven van anderen.

Handarbeiders

Zonder handarbeiders zouden onze regeringsarbeiders het verrekte koud hebben, buiten bibberend in hun nakie.
Rondom een vuurtje waar ze hun geld verbranden om het een beetje warm te hebben.
Smekend om binnen gelaten te worden bij de handarbeiders die hun eigen huizen bouwden.

TV verplaatsen

Een paar jaar geleden maar eigenlijk nog steeds geldig.

De tv verplaatsen.
Lijkt zo eenvoudig.
Tenminste als je niet denkt aan een dradenspaghetti van jaaaaren.
En als je niet denkt aan de aan de tv hangende electronica.
En als je niet denkt aan de ooit aan de tv gehangen hebbende  electronica waarvan de draden nog aanwezig zijn omdat je er nooit bij kon.
Als je daar wel aan denkt stel je alles maar even uit.
Tot je last begint te krijgen van de nieuwe tv kast die behoorlijk in de weg staat.

Bijna vier uur later is de zaak getest, in orde bevonden en op de plaats gezet.
Dan genietend kijken en luisteren waarbij het opvalt dat één van de luidsprekers niet werkt.

Moed grijpen.
(Waar vind je die?)
Zaak aan de kant.
Op de knieën.
Graaien in het duister.
Zaklantaarn.
Lastig want niet in het bezit van drie handen.
Wel een mopperende mond.
Nu?
Het werkt.

Alles.
Bijna!

De kladden

Waar een borst zit,
ja dat weet ik.
Maar waar zit de inborst?
Vlak bij de lurven of meer in de buurt van de kladden?

Nachtmerrie

De wijk zag er verlopen en somber uit.
Mistig en donker.
Eeuwenoude huizen.
Dichtgetimmerde ramen.
Mijn wijk, de wijk waar ik in opgroeide.
De huizen die er hoorde te staan waren veel jonger dan de huizen die er stonden.
Het raakte me niet.
Het was gewoon mijn buurt.

Nergens een raam open.
Nergens een deur open.
O ja, toch.
Eén deur stond open.
Een zwak bibberend lichtje wierp zijn schijnsel naar buiten.
Ik stapte naar binnen.
Dat kon blijkbaar zomaar.
In de kamer zat een oud gekreukt vrouwtje.
Ze was verwonderd toen ze me zag.
Logisch natuurlijk.
Na enige tijd ontdooide ze en liet me het huis zien.
Het werd gezellig.
Hartelijk namen we afscheid van elkaar.
Ik zou nog wel eens langs komen.

De volgende dag was ik weer in de omgeving en besloot het mensje nog eens op te zoeken alvorens weer naar huis te gaan.
De buurt en de huizen waren hetzelfde als de dag er voor.
Hoogstens nog wat ouder en wat somberder.
Alleen de open deur van gister was nu een dichte deur.
Hing wat scheef in de scharnieren.
Moeilijk open te krijgen.

Er kriebelde wat aan mijn benen.
Er jankte wat.
Ach goh.
Het hondje van die oude vrouw.
Nu viel het me op.
Het vrouwtje had een hondje.
Ik pakte de riem op die over de grond sleepte.

"Laat maar" zei de buurvrouw "ik zorg er wel voor.
Het arme beest.
Zijn vrouwtje is al jaren dood".

"Dood?" zei ik verbaasd en ongerust.
"Ja" zei de buurvrouw "al jaren, kijk maar".
Ik keek angstig in de richting die ze me wees en ja hoor, daar lag ze.
Niet netjes in een kist maar in een gewone kartonnen doos.
Vreemd?
Kennelijk niet.
Erg prettig voelde ik me niet.

De laaghangende mist trok op.
Hoe duidelijker het oude gerimpelde gezichtje werd, hoe onrustiger ik werd.
Plots trok er een vette grijns over het gezicht.
Mijn bloed stolde in de aderen en werd ijs toen dat wat overgebleven was van de handjes een gebaar in mijn richting maakte.
Ik stoof achteruit.

Na enige tijd besefte ik angstig, en tegelijkertijd opgelucht, dat ik in een droom was beland.
Een droom van een merrie.
Een nachtmerrie.

Wat doe ik normaal in zo'n geval?
Licht aan.
Radio aan en wat lezen.
De ellende was echter nog niet voorbij.
Ik knipte het licht aan.
Het bleef donker.
Pikdonker.
Ik schommelde uit bed.
Aardedonker, geen hand voor ogen te zien.
Zelfs mijn eigen handen niet.
Diep onder indruk van de angstige ogenblikken die ik mee had gemaakt liep ik naar het raam.
Mijn buren gaan altijd laat naar bed, zou daar het licht nog branden?
Niets te zien.
Nergens in de stad brandde licht.
Mij overal stotende schommelde ik naar de wc en op dezelfde wijze weer terug naar bed.

Toen werd ik wakker.
De stadslichten schemerden door mijn gordijnen.

Drie nachten is het nu geleden en nog ben ik niet helemaal rustig.
.

Ontmoeting

Zij ontmoette hem.
Hij ontmoette haar.
Maar tot zijn verdriet
Een ontmoeting werd het niet.

Gescheiden

Na het splitsen van hun wegen.
Kwamen ze elkaar na jaren tegen.
                 "Hoi" zei zij.
                 "Hoi" zei hij.
Dat was alles wat ze zeiden.
Ze waren niet voor niets gescheiden.
.

Korte ontmoeting

Hij zei: "Hoi, ik ben Piet".
Zij zei: "Hoi, ik ben Griet ".
Een korte ontmoeting.
Verder kwam het niet.

Robots en oudjes

Meisjes spelen met poppen.
Jongens maken mechanische dingetjes.
Wat een geluk dat bij ouderen, vrouwtjes en mannetjes, deze dingen samen gaan komen in zorgrobots met robotarmen die hen liefderijk robotterig gaan verzorgen.
Robots die zelf hun snoer in de wandcontactdozen stoppen.
Hoeft er niemand op bezoek te komen.
Net als bij een electiciteitscentrale zitten dan elders in het land of, zoals bij callcentra het geval kan zijn, elders op de wereld de deskundigen achter bedieningschermen om de oudjes in de gaten te houden.
Mooi toch?
Heel mooi en een stuk goedkoper.

Zwarte jurk met witte stippen

Zij was oud.
In mijn ogen.
Zij was ongenaakbaar in mijn ogen.
Mijn oma.

Zij droeg een lange jurk.
De enkels mochten niet gezien worden.
Dat was onfatsoenlijk, bijna zwoel.
De jurk was zwart met witte stippen.
Oude mode.

Eergister kwam ik een leuke jonge meid tegen.
Lange donkere kousen.
Geen enkel te zien.
Dat kwam door de temperatuur.
Die was niet zwoel.
Haar jurk was zwart met witte stippen.
Nieuwe mode.
.

Nepkaarsen

Ik kom nog uit de tijd van de brandende kaarsjes in de kerstboom en de emmer water er onder op de grond.
Veiligheid boven alles.
Toen kwamen de electrische kaarsen.
(Volgens mij toen net zo gevaarlijk.)
Ik vond het maar niks.

Kitsch.
Zuivere kitsch.
Nog steeds vind ik het kitsch.
Maar.....
Ik sta er boven.
Want....
Het idee echte kaarsjes in de boom...
Wauw, wat gevaarlijk.

Ik vind in deze donkere tijd kaarsjes leuk.
Gezellig, gemoedelijk, sfeervol.
Leuke bewegende vlammetjes.
Echte kaarsen.

Nep kaarsen met batterijen.
Brrr.
Het idee.....

In mijn kamer branden nu door batterijen gevoede kaarsen.
Met niet van echt te onderscheiden leuke bewegende vlammetjes.
Twee met timer.
Drie met afstandsbediening.
Twee met aan en uit draaiknop.
Daar moet ik voor opstaan. (Verdorie)
Twee keer.
De eerste maal voor AAN.
De tweede keer voor UIT.

Verder gaat het me goed.
Dank u.
.

Parel

Vergeet nooit dat een parel zich slechts kan ontwikkelen door een ongerechtigheid
in de kern!

Schijnen

Soms lijkt schijnen
op lijken
maar dat is slecht schijn,
lijkt me.

Mijn huizen

Mijmeringen.

Als ik geld over zou hebben, zou ik in Enkhuizen mijn geboortehuis kopen evenals het huis van mijn opa en oma aldaar wat tevens het geboortehuis van mijn moeder is.
In Alkmaar zou ik het huis kopen waar ik opgroeide.
Waarom?
Eigenlijk weet ik dat niet precies.
Nostalgie speelt mee maar is niet het complete antwoord.
Heb slechts drie jaar in mijn geboortehuis gewoond.
Kan me slechts een lange, wat aflopende, gang herinneren.
Uit de oorlogstijd kan ik me in het huis van opa en oma zwart papieren verdonkeringsgordijnen herinneren.
Beide herinneringen zijn niet absoluut en zouden me aangepraat kunnen zijn.
Ik was zo jong.
Andere herinneringen aan dat huis zijn zeker juist.
Vanuit Alkmaar kwamen we daar tijdens vakanties.
Ik herinner me de geur van een brouwerijtje tegenover het huis.
Geluid van trappelende paardenhoeven en rammelende karren.
Klinkende melkbussen.
Loeiende misthoorns over het onstuimige water van een brullend IJsselmeer.
Ik herinner me al die geluiden die ik waarnam vanuit mijn warme bed.
Ik herinner me de geur van drogende zoete appels die achter een schot onder het schuine dak lagen.
Ik herinner me "struinen".
Het spannend zoeken naar geheime dingen in krakende donkere kasten.
Ik herinner me het beeld van mijn opa die als schoenmaker spijkertjes tussen zijn lippen had.
Lippen als derde handje.
Ik herinner me zijn zware gietijzeren machines.
Ik zie ze nu zelfs voor me.
Ik herinner me een ijskoud hokje buiten in de tuin.
Daar waar behoeften in een houten tonnetje gedaan moesten worden.
Ik herinner me de geur......

Alkmaar, waar ik opgroeide.
Een huis in een bijzondere wijk pal achter het station.
Een bijzondere wijk, in eerste instantie gebouwd voor oorlogsvluchtelingen uit
Den Helder.
Ons huis, wit geverfd  om te verhullen dat het met verschillende soorten stenen was gebouwd.
Stenen die kwamen uit huizen die niet meer bestonden.
Dit in een gebied waar veel vroeger de Spanjaarden tijdens het beleg gelegen hadden.
80 jarige oorlog.
Alkmaar Ontzet.
Ach ja.
Ik herinner me het huis als een plek voor velen.
Een huis waar velen zich welkom voelden.
Een huis waar de jeugd zich prettig voelde.
Een huis waar ook bijzondere dingen gebeurden.
Een huis waar o.a. Anne van der Bijl een huisvriend was.
Hij, voor velen onbekend.
Voor velen wel bekend.
(Wikipedia)
Een huis waar ook anderen kwamen die later de zending in gingen.
Zowel naar het verre Oosten als naar het verre Westen.
Alkmaar, de stad waar ik mijn vrouw ontmoette.
De stad die er daardoor mede voor zorgde dat ik nu in het bezit ben van 6 fantastische kleinkinderen.
Toevallig de mooiste van de wereld.

Ja, ik zou deze huizen willen kopen.
Ik weet niet waarom.
.