Laatst was ik ergens op visite.
Het was een gemêleerd gezelschap met o.a. meerdere gelovige christenen.
Een van de aanwezigen, een oudere vrouw, vertelde dat zij weinig narigheden in haar leven had gekend.
Een opmerkelijke opmerking.
Opmerkelijk omdat het niet waar was maar kennelijk wel als zodanig werd beleefd.
Ik weet dat het niet waar was want ik ken de omstandigheden vrij goed.
Toch werd er niet gelogen.
De vrouw had echt en oprecht dat gevoel.
Hoe moet je dat nu duiden?
Is de desbetreffende vrouw onverschillig en/of ongevoelig?
Dat is niet het geval want het is best een goed mens.
Zij zal voor iedereen in gebed gaan als dat nodig is.
In ieder geval voelt zij het leven anders aan dan haar familie, waarvan ook meerderen aanwezig waren.
Daarom is het ook een pijnlijke opmerking.
Want, zoals dat in elke familie het geval is, was hier in het verleden ook veel gebeurd.
En er gebeuren nog steeds verdrietige zaken.
Godsvertrouwen is mooi, geeft rust, maar mag je niet minder gevoelig maken.
Ik denk ook niet dat dit het geval is.
Ik denk eerder dat het te maken heeft met het karakter.
Iets waar ik al veel vaker over schreef.
Karakter laat je op een bepaalde manier naar de wereld kijken en die beleven.
Karakter kan iets verklaren maar mag je nooit excuseren.
Dat zou te gemakkelijk zijn.
Er is ook nog zoiets als eigen verantwoordelijkheid en eigen keuzes die je in het leven maakt.
Ook op mijn weblog heb ik mensen ontmoet met dusdanige andere instellingen (karakters) dan ik dat diepgaande gesprekken in feite onmogelijk zijn.
Let op, ik heb het niet over beter of slechter.
Nee, anders.
Daar zou over te praten moeten kunnen zijn maar ik heb gemerkt dat dit maar zeer zelden mogelijk is.
Jammer.
Het zou je mogelijk dichter bij elkaar kunnen brengen omdat begrip de scherpe kantjes kan afronden.
DQ
.
Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
donderdag 25 maart 2010
maandag 22 maart 2010
Agnost
Van de pas overleden politicus Hans van Mierlo las ik de volgende uitspraak:
"Ik ben agnost maar doe er niets aan".
Een humoristische uitspraak maar een die je ook aan het denken kan zetten.
Kan je agnost zijn uit eigen keuze?
Kan je atheïst zijn uit eigen keuze?
Kan je gelovig zijn uit eigen keuze?
Kan je onverschillig of ongeïnteresseerd zijn uit eigen keuze?
Heeft dat wat je bent niet veel meer met eigen instelling en karakter te maken?
Vragen waar ik al geruime tijd mee bezig ben.
Er zijn immers ook agnosten (in het kort mensen die zeggen dat je niet kunt WETEN of er een God bestaat) die helemaal niet ongelukkig zouden zijn met Zijn bestaan maar zonder het bewijs van dat bestaan niet kunnen geloven.
Ik kan goed met ze meevoelen.
DQ
.
"Ik ben agnost maar doe er niets aan".
Een humoristische uitspraak maar een die je ook aan het denken kan zetten.
Kan je agnost zijn uit eigen keuze?
Kan je atheïst zijn uit eigen keuze?
Kan je gelovig zijn uit eigen keuze?
Kan je onverschillig of ongeïnteresseerd zijn uit eigen keuze?
Heeft dat wat je bent niet veel meer met eigen instelling en karakter te maken?
Vragen waar ik al geruime tijd mee bezig ben.
Er zijn immers ook agnosten (in het kort mensen die zeggen dat je niet kunt WETEN of er een God bestaat) die helemaal niet ongelukkig zouden zijn met Zijn bestaan maar zonder het bewijs van dat bestaan niet kunnen geloven.
Ik kan goed met ze meevoelen.
DQ
.
zondag 21 maart 2010
Brief aan en van Andries Knevel
Beste Andries.
De aanleiding van mijn schrijven is het volgende.
Onder het hoofdje Knevel van 'Uitdaging' nr 364 schreef je een stukje over het wel willen geloven maar niet kunnen.
Nu is dat iets dat me al jaren bezig houdt.
En het is tevens iets dat christenen kennelijk niet begrijpen.
Ik lees er nooit over, ik hoor er nooit over en gelovigen die ik spreek weten er geen raad mee.
De opmerking: "Men hoeft alleen maar Christus aan te nemen en men is gered" is iets dat al jaren wordt gezegd maar hoe kan men iets aannemen waarvan men niet zeker weet dat het bestaat?
Kortom......, hoe krijgt men die zekerheid?
Je zegt in je artikeltje dat je je moedeloos en machteloos voelt bij de vraag van de zoekers.
Dat begrijp ik en ik verwacht ook geen overtuigend antwoord van je.
Je bent echter in de positie om een programma te wijden aan dit, denk ik, belangrijke onderwerp.
Ik denk ook dat je voldoende medewerkers hebt bij de E.O. die research kunnen doen.
Zou het maken van zo'n programma een idee kunnen zijn?
Hartelijke groet,
Johan
========================
Beste Johan,
Dank voor het mailtje dat ik via ‘Uitdaging’ kreeg.
Ik heb meer reacties gekregen op deze column, overigens wel begrijpende reacties.
Er zijn meer mensen, kennelijk, die in hun omgeving mensen kennen die wel zouden willen geloven, maar het gewoon niet kunnen.
In mijn achterhoofd ben ik bezig met een (radio) programma hierover.
Het is nog te vroeg om daarover te schrijven, maar weet dat het mijn aandacht heeft.
Met hartelijke groet,
Andries Knevel
De aanleiding van mijn schrijven is het volgende.
Onder het hoofdje Knevel van 'Uitdaging' nr 364 schreef je een stukje over het wel willen geloven maar niet kunnen.
Nu is dat iets dat me al jaren bezig houdt.
En het is tevens iets dat christenen kennelijk niet begrijpen.
Ik lees er nooit over, ik hoor er nooit over en gelovigen die ik spreek weten er geen raad mee.
De opmerking: "Men hoeft alleen maar Christus aan te nemen en men is gered" is iets dat al jaren wordt gezegd maar hoe kan men iets aannemen waarvan men niet zeker weet dat het bestaat?
Kortom......, hoe krijgt men die zekerheid?
Je zegt in je artikeltje dat je je moedeloos en machteloos voelt bij de vraag van de zoekers.
Dat begrijp ik en ik verwacht ook geen overtuigend antwoord van je.
Je bent echter in de positie om een programma te wijden aan dit, denk ik, belangrijke onderwerp.
Ik denk ook dat je voldoende medewerkers hebt bij de E.O. die research kunnen doen.
Zou het maken van zo'n programma een idee kunnen zijn?
Hartelijke groet,
Johan
========================
Beste Johan,
Dank voor het mailtje dat ik via ‘Uitdaging’ kreeg.
Ik heb meer reacties gekregen op deze column, overigens wel begrijpende reacties.
Er zijn meer mensen, kennelijk, die in hun omgeving mensen kennen die wel zouden willen geloven, maar het gewoon niet kunnen.
In mijn achterhoofd ben ik bezig met een (radio) programma hierover.
Het is nog te vroeg om daarover te schrijven, maar weet dat het mijn aandacht heeft.
Met hartelijke groet,
Andries Knevel
zaterdag 20 maart 2010
Laat de kinderkens tot mij komen....
Laat de kinderkens tot mij komen en verhindert ze het hen niet.
Een lievelings Bijbeltekst van mijn moeder.
Mijn weblog ben ik gestart met als enige bedoeling dat het me wel leuk leek om zo af en toe wat te schrijven.
Het blijkt echter ook voor mezelf een leerzaam proces.
Zo langzamerhand tekent zich af dat wat mij kennelijk het meest bezig houdt.
Dat blijkt het thema LIEFDE te zijn.
Niet de liefde tussen geliefden maar de liefde als antwoord op vele problemen.
Niet slechts als antwoord maar ook als oplossing en voorkoming van problemen.
Degenen van wie ik LIEFDE het meest verwacht, hoort te verwachten naar mijn idee, zijn christenen.
Zij zijn toch christen omdat ze geloven in iemand die uit liefde voor hen persoonlijk is gestorven?
Ik had er beter niet aan kunnen beginnen.
Wat een liefdeloosheid kom je tegen.
Je ziet het overal.
Je ziet het in de kerk.
Je ziet het in de politiek.
Waar niet?
Balkenende, christen en fatsoensrakker, die beloftes aan het Nederlandse volk gewoon naast zich neerlegt.
Van Middelkoop, christen, die hetzelfde doet.
Hoe passen ze hun geweten aan?
Of is christelijke liefde niet belangrijk genoeg voor hen?
Bestaan er christelijke oorlogen?
Je ziet dat ik het begrip LIEFDE heel ruim neem.
En ik ben me er van bewust dat het een dusdanig moeilijk begrip is dat ik ook geregeld faal.
Ondanks dat vind ik dat ik er over mag, en zelfs moet, schrijven.
De onderstaande brief kreeg ik toegestuurd en mag ik plaatsen.
Ik heb er over nagedacht of ik dat zou moeten doen.
Ook of ik de naam van de kerkgemeenschap zou moeten noemen.
Ik heb besloten om het toch te doen.
Bedenk daar bij dat het gebeuren niet exemplarisch is voor dit kerkgenootschap.
Ik ken ook hele goede gemeenschappen.
Wel is het, helaas, exemplarisch voor vele christenen.
Als LIEFDE centraal staat, staat ook begrip voor de ander centraal.
DQ
============================
Hoi Johan,
Ik zal je nog wat vertellen,
Ik heb je wel eens geschreven dat ik sinds een jaar regelmatig naar een Baptistenkerk ging, ik dacht lekker dicht in de buurt.
Vijf minuutjes lopen i.p.v. altijd maar reizen, omdat er bij ons in de buurt niet veel meer aan kerk is overgebleven.
De preken daar spraken me wel aan, maar vanaf het begin aan al voelde ik me daar een vreemdeling.
Ik dacht niet zo gauw de moed opgeven, en eens beleven hoe baptisten zijn.
(Al die stomme namen, hervormd/pinkster/hervormd en weet ik wat er allemaal nog bestaat, ik heb het licht gezien, en heb zelf de liefde van Christus ervaren en ook wel door wat andere Christenen, maar voor mij hoeft dat allemaal niet zo gescheiden en dan elke kerk ook nog eens met z’n eigen wetten, kijk wat er nu in de katholieke branche gebeurt terwijl we allemaal mensen zijn met fouten, gebreken, zonden).
Met div. mensen wel wat leuke contacten gekregen, maar het overgrote gedeelte was een vastgeroeste kliek, die vanaf de wieg al baptist zijn.
Je weet mijn zoon is een autistische jongen die zich niet zo kan concentreren op een preek of gezang.
Al jaar en dag neem ik al wat voor hem mee tijdens de dienst, heel vroeger ging ie kleuren en tekenen achter in de kerk, later werd het z’n spelcomputertje, en de laatste paar jaar is ie gek op het lezen van Donald Duck strips.
Dus tijdens de dienst, je hoort 'm niet, is ie altijd helemaal verdiept in z’n stripboek, tijdens het bidden kijkt ie wel eens om zich heen, of kijkt wel eens naar hele overdreven mensen, en zegt daar dan wel eens wat van, in de trend van, wat doet of kijkt u raar of zoiets in die trend, maar over het algemeen is ie in z’n eigen wereld.
Ik voelde al vaak, de vaste kern voelt zich heel wat, de rest durft nooit zo voor z’n mening uit te komen.
Net een religieus gevangenisje, of een kerk die wordt geregeerd door farizeeën en schriftgeleerden.
Een boom zonder vrucht.
Maar goed, ik ging vooral voor de preek en heb geluisterd en geobserveerd.
In het begin werd ons gevraagd of we wel zeker geloofden en dat we dat voor heel de kerk staand moesten belijden, ik ben niet zo bang, dus ik zei, oké, maar vond het wel een beetje vreemd.
Tot ca. een maand geleden, vroeg een oudste (of hoe je ook iemand noemt, een soort hulp in de kerk) mag ik even met je spreken, ik had al vaak gemerkt dat die vent zich groen en geel aan ons ergerde, ik zat daar altijd gewoon relaxed in de kerk te luisteren en mijn zoon las z’n stripboek, soms nam ie z’n vriendje mee, ook die las dan een stripboek want dat is ook een soort van autist.
Hij zei, ik wil u namens wat mensen in de kerk zeggen dat jullie een stoorzender zijn.
Uw zoon zit naar mensen te kijken als ze zitten te bidden en hij gedraagt zich niet geïnteresseerd, ik zei, ik heb aan de mensen om me heen verteld dat hij een ander mens is, uiterlijk zie je het niet maar hij is verstandelijk gehandicapt en autistisch.
Of we voortaan boven konden gaan zitten, dan had niemand last van ons.
Ik wist niet wat ik hoorde, ik stond helemaal paf, dit had ik nog nooit meegemaakt, ik zei, laat maar, we zullen jullie niet meer tot last zijn, en boven alleen gaan wij niet zitten, dan kan ik wel een dienst op de tv zien.
Daar stoort zich ook niemand aan ons.
Ik heb die vent daar flink de waarheid gezegd, dat ie het evangelie van Jezus niet goed begrepen had, en dat Jezus met hoeren en tollenaars at en op aarde was gekomen vooral voor zondaren, zieken, armen etc. etc.
Ik heb ook een e-mail in die trend gestuurd, en div. mensen die ons ineens niet meer in de kerk zagen zitten en die ik weer tegen kwam heb ik openlijk gezegd dat ik me niet meer welkom voelde,
De meeste waren geschokt: "Tja wat een liefde he".
Nu ga ik zo af en toe eens naar de kerkdienst in het verpleeghuis waar m’n oma zit, en wat een liefde is daar.
Die mensen kunnen niets meer, dus daar tref je geen hoogmoed, en een dominee die vol liefde is voor deze mensen en m’n zoon, zodat m’n zoon ook veel vrolijker reageert.
Je verhaal op je log maak ik dus ook in de praktijk mee,
N.
.
Een lievelings Bijbeltekst van mijn moeder.
Mijn weblog ben ik gestart met als enige bedoeling dat het me wel leuk leek om zo af en toe wat te schrijven.
Het blijkt echter ook voor mezelf een leerzaam proces.
Zo langzamerhand tekent zich af dat wat mij kennelijk het meest bezig houdt.
Dat blijkt het thema LIEFDE te zijn.
Niet de liefde tussen geliefden maar de liefde als antwoord op vele problemen.
Niet slechts als antwoord maar ook als oplossing en voorkoming van problemen.
Degenen van wie ik LIEFDE het meest verwacht, hoort te verwachten naar mijn idee, zijn christenen.
Zij zijn toch christen omdat ze geloven in iemand die uit liefde voor hen persoonlijk is gestorven?
Ik had er beter niet aan kunnen beginnen.
Wat een liefdeloosheid kom je tegen.
Je ziet het overal.
Je ziet het in de kerk.
Je ziet het in de politiek.
Waar niet?
Balkenende, christen en fatsoensrakker, die beloftes aan het Nederlandse volk gewoon naast zich neerlegt.
Van Middelkoop, christen, die hetzelfde doet.
Hoe passen ze hun geweten aan?
Of is christelijke liefde niet belangrijk genoeg voor hen?
Bestaan er christelijke oorlogen?
Je ziet dat ik het begrip LIEFDE heel ruim neem.
En ik ben me er van bewust dat het een dusdanig moeilijk begrip is dat ik ook geregeld faal.
Ondanks dat vind ik dat ik er over mag, en zelfs moet, schrijven.
De onderstaande brief kreeg ik toegestuurd en mag ik plaatsen.
Ik heb er over nagedacht of ik dat zou moeten doen.
Ook of ik de naam van de kerkgemeenschap zou moeten noemen.
Ik heb besloten om het toch te doen.
Bedenk daar bij dat het gebeuren niet exemplarisch is voor dit kerkgenootschap.
Ik ken ook hele goede gemeenschappen.
Wel is het, helaas, exemplarisch voor vele christenen.
Als LIEFDE centraal staat, staat ook begrip voor de ander centraal.
DQ
============================
Hoi Johan,
Ik zal je nog wat vertellen,
Ik heb je wel eens geschreven dat ik sinds een jaar regelmatig naar een Baptistenkerk ging, ik dacht lekker dicht in de buurt.
Vijf minuutjes lopen i.p.v. altijd maar reizen, omdat er bij ons in de buurt niet veel meer aan kerk is overgebleven.
De preken daar spraken me wel aan, maar vanaf het begin aan al voelde ik me daar een vreemdeling.
Ik dacht niet zo gauw de moed opgeven, en eens beleven hoe baptisten zijn.
(Al die stomme namen, hervormd/pinkster/hervormd en weet ik wat er allemaal nog bestaat, ik heb het licht gezien, en heb zelf de liefde van Christus ervaren en ook wel door wat andere Christenen, maar voor mij hoeft dat allemaal niet zo gescheiden en dan elke kerk ook nog eens met z’n eigen wetten, kijk wat er nu in de katholieke branche gebeurt terwijl we allemaal mensen zijn met fouten, gebreken, zonden).
Met div. mensen wel wat leuke contacten gekregen, maar het overgrote gedeelte was een vastgeroeste kliek, die vanaf de wieg al baptist zijn.
Je weet mijn zoon is een autistische jongen die zich niet zo kan concentreren op een preek of gezang.
Al jaar en dag neem ik al wat voor hem mee tijdens de dienst, heel vroeger ging ie kleuren en tekenen achter in de kerk, later werd het z’n spelcomputertje, en de laatste paar jaar is ie gek op het lezen van Donald Duck strips.
Dus tijdens de dienst, je hoort 'm niet, is ie altijd helemaal verdiept in z’n stripboek, tijdens het bidden kijkt ie wel eens om zich heen, of kijkt wel eens naar hele overdreven mensen, en zegt daar dan wel eens wat van, in de trend van, wat doet of kijkt u raar of zoiets in die trend, maar over het algemeen is ie in z’n eigen wereld.
Ik voelde al vaak, de vaste kern voelt zich heel wat, de rest durft nooit zo voor z’n mening uit te komen.
Net een religieus gevangenisje, of een kerk die wordt geregeerd door farizeeën en schriftgeleerden.
Een boom zonder vrucht.
Maar goed, ik ging vooral voor de preek en heb geluisterd en geobserveerd.
In het begin werd ons gevraagd of we wel zeker geloofden en dat we dat voor heel de kerk staand moesten belijden, ik ben niet zo bang, dus ik zei, oké, maar vond het wel een beetje vreemd.
Tot ca. een maand geleden, vroeg een oudste (of hoe je ook iemand noemt, een soort hulp in de kerk) mag ik even met je spreken, ik had al vaak gemerkt dat die vent zich groen en geel aan ons ergerde, ik zat daar altijd gewoon relaxed in de kerk te luisteren en mijn zoon las z’n stripboek, soms nam ie z’n vriendje mee, ook die las dan een stripboek want dat is ook een soort van autist.
Hij zei, ik wil u namens wat mensen in de kerk zeggen dat jullie een stoorzender zijn.
Uw zoon zit naar mensen te kijken als ze zitten te bidden en hij gedraagt zich niet geïnteresseerd, ik zei, ik heb aan de mensen om me heen verteld dat hij een ander mens is, uiterlijk zie je het niet maar hij is verstandelijk gehandicapt en autistisch.
Of we voortaan boven konden gaan zitten, dan had niemand last van ons.
Ik wist niet wat ik hoorde, ik stond helemaal paf, dit had ik nog nooit meegemaakt, ik zei, laat maar, we zullen jullie niet meer tot last zijn, en boven alleen gaan wij niet zitten, dan kan ik wel een dienst op de tv zien.
Daar stoort zich ook niemand aan ons.
Ik heb die vent daar flink de waarheid gezegd, dat ie het evangelie van Jezus niet goed begrepen had, en dat Jezus met hoeren en tollenaars at en op aarde was gekomen vooral voor zondaren, zieken, armen etc. etc.
Ik heb ook een e-mail in die trend gestuurd, en div. mensen die ons ineens niet meer in de kerk zagen zitten en die ik weer tegen kwam heb ik openlijk gezegd dat ik me niet meer welkom voelde,
De meeste waren geschokt: "Tja wat een liefde he".
Nu ga ik zo af en toe eens naar de kerkdienst in het verpleeghuis waar m’n oma zit, en wat een liefde is daar.
Die mensen kunnen niets meer, dus daar tref je geen hoogmoed, en een dominee die vol liefde is voor deze mensen en m’n zoon, zodat m’n zoon ook veel vrolijker reageert.
Je verhaal op je log maak ik dus ook in de praktijk mee,
N.
.
Ik klaag nooit
Omdat ik nooit klaag, geen klagend type ben maar wel lijd aan zware verkoudheid, met als o.a. de kenmerken:
Koorts, zere spieren, zere borst, koppijn, niezen, hoesten en het gebruik van anderhalve rol wc papier als vervanging van zakdoekjes kon ik slechts de telefonische vraag van mijn dochter:
"Hoe gaat het er mee?" beantwoorden met de dooddoener:
"Ik voel me zoals je je voelt als je je voelt zoals ik me voel".
Een tamelijk briljante opmerking voor iemand die vreselijk lijdt, maar nooit klaagt, aan:
Koorts, zere spieren, zere borst, koppijn, niezen, hoesten en het gebruik van anderhalve rol wc papier als vervanging van zakdoekjes.
DQ
.
Koorts, zere spieren, zere borst, koppijn, niezen, hoesten en het gebruik van anderhalve rol wc papier als vervanging van zakdoekjes kon ik slechts de telefonische vraag van mijn dochter:
"Hoe gaat het er mee?" beantwoorden met de dooddoener:
"Ik voel me zoals je je voelt als je je voelt zoals ik me voel".
Een tamelijk briljante opmerking voor iemand die vreselijk lijdt, maar nooit klaagt, aan:
Koorts, zere spieren, zere borst, koppijn, niezen, hoesten en het gebruik van anderhalve rol wc papier als vervanging van zakdoekjes.
DQ
.
donderdag 18 maart 2010
Aanvulling vorig bericht.
De computer had ik reeds afgesloten toen ik, al paracetamollend, tot de conclusie kwam dat het vorige bericht enige aanvulling behoeft.
Graag wil ik melden dat ik meerdere bemoedigende mailtjes heb gekregen en gesprekken heb gehad ná die negatieve belevenis.
Het is fijn te constateren dat ik in ieder geval door hen wel werd begrepen.
DQ
.
Graag wil ik melden dat ik meerdere bemoedigende mailtjes heb gekregen en gesprekken heb gehad ná die negatieve belevenis.
Het is fijn te constateren dat ik in ieder geval door hen wel werd begrepen.
DQ
.
Weblog, vliegen, reageren en hoesten
Ik kreeg een mailtje van iemand die veronderstelde dat ik minder op mijn weblog schreef wegens een pijnlijke reactie die ik van een christen kreeg.
Nu is dat niet de hoofdreden, die ligt in de privé sfeer, maar wel is het zo dat hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik tot de overtuiging kom dat het zeker een rol speelt.
Het is n.l. zo dat de onsympathieke reactie precies paste in het beeld dat ik van sommige christenen heb.
Gelukkig past het beeld niet op de meerderheid van de christenen.
Nee, gelukkig niet.
Toch versterkt het, of ik wil of niet, de mening die ik al had.
Ik heb geen zin om verder op de bijzonderheden van de bedoelde reactie in te gaan.
Dat is ook niet nodig want de geinteresseerde lezer is op de hoogte van de hoed en de rand.
Maar ik blijf met het raadsel zitten hoe het mogelijk is dat iemand die zich een evangeliserende rol aanmatigt de kracht hiervan zomaar door eigen opstelling onderuit kan halen.
Het is niet zo dat ik het de desbetreffende figuur kwalijk blijf nemen.
Nee, het is alleen zo dat ik er geen bal van begrijp.
Liefdeloosheid hoort niet bij een christen.
Althans, zo begrijp ik het christendom.
Ik kwam moe bij de kinderen in Italië vandaan.
Een moeheid waarvan de oorzaak niet echt aan te wijzen was.
Zo druk was het daar niet.
Drie weken slecht weer zorgt er wel voor dat je thuis blijft.
Wel is het natuurlijk zo dat je gemakkelijker moe wordt met drie kleine kinderen om je heen dan wanneer je thuis rustig op de bank zit, je eigen leventje te leiden.
De boosdoener meldde zich gister in de vorm van een zere keel en hevige niesbuien.
Bij mij de gebruikelijke voorbode van een stevige verkoudheid.
Zo zit ik dan op deze heerlijke lentedag bibberend naast een stomende kachel met een deken op me heen gewikkeld op de bank.
Paracetamol als grote vriend.
Zielig, he?
De reacties op mijn weblog heb ik inmiddels beantwoord.
Degene die reageerde op Glorieklokken enz. heb ik mogelijk een tip kunnen geven.
Hoop dat de desbetreffende mevrouw dat op tijd zal zien.
Nu ga ik me even lekker terugtrekken en gezellig corresponderen met mijn hoofdpijn.
O ja, op mijn youtube kanaal heb ik enkele recente Italië filmpjes gezet.
Mogelijk komen er nog meer.
Voor de luchtvaartliefhebber plaatste ik ook een filmpje.
Bij nadering van Schiphol laat een hevige wind de vleugels behoorlijk op en neer gaan.
DQ
woensdag 17 maart 2010
Sebo
Voor allen die op de hoogte willen zijn van de laatste ontwikkelingen rond Sebo het volgende:
Vanmiddag, woensdag 17 maart, is hij weer thuis gekomen.
Na een zware hartoperatie en het implanteren van een pacemaker.
De laatste handeling was onvoorzien en pijnlijk.
Hij moet nu aan dat vreemde ding in zijn lichaam gaan wennen.
Uiteraard is hij nog zwak en vermoeid.
Maar de oude Sebo zal vernieuwd weer terug keren en ongetwijfeld verslag van alles gaan doen op zijn weblog.
DQ
maandag 15 maart 2010
Reacties
Hoi beste mensen
Ik heb diverse reacties gekregen op mijn weblog.
Door drukte ben ik even niet in staat er op terug te komen.
Ik ben enkele weken in het buitenland geweest en dat leverde bij thuiskomst nogal wat werk op.
Maar zodra ik dat alles onder controle heb, ben ik er weer.
Heb in het buitenland zeer veel regen gezien.
Behalve de laatste dag natuurlijk.
Toen stralende zonneschijn.
Nu regen in Nederland.
Zou het mijn schuld zijn?
Tot later,
DQ
Ik heb diverse reacties gekregen op mijn weblog.
Door drukte ben ik even niet in staat er op terug te komen.
Ik ben enkele weken in het buitenland geweest en dat leverde bij thuiskomst nogal wat werk op.
Maar zodra ik dat alles onder controle heb, ben ik er weer.
Heb in het buitenland zeer veel regen gezien.
Behalve de laatste dag natuurlijk.
Toen stralende zonneschijn.
Nu regen in Nederland.
Zou het mijn schuld zijn?
Tot later,
DQ
maandag 8 maart 2010
Operatie Sebo
Sebo ligt op dit moment onder het mes.
Hij krijgt een nieuwe hartklep.
Voor zijn verslag voorafgaande aan de operatie verwijs ik maar Dagboek 97 op:
http://thelordismyshepherd.punt.nl/
DQ
Hij krijgt een nieuwe hartklep.
Voor zijn verslag voorafgaande aan de operatie verwijs ik maar Dagboek 97 op:
http://thelordismyshepherd.punt.nl/
DQ
zaterdag 27 februari 2010
woensdag 10 februari 2010
Oordeel
Vanmorgen liep ik naar mijn vader die steeds meer zorg en hulp nodig heeft.
Zo'n klein half uurtje lopen in de sneeuw zet, ondanks de kou, de hersens toch op stoom.
Plotseling schoot me een Bijbelvers in gedachten:
DQ
.
Zo'n klein half uurtje lopen in de sneeuw zet, ondanks de kou, de hersens toch op stoom.
Plotseling schoot me een Bijbelvers in gedachten:
"Oordeel niet opdat gij niet geoordeeld worde.."
Pang, dat kon ik in mijn zak steken.DQ
.
Cynisme en oordeel
Officieel 230.000 doden in Haïti.
Verschrikkelijk.
Als ik het al verschrikkelijk vind, hoe zou God dat dan vinden?
"Zo, eigen schuld, dikke bult......?".
Hoe durven mensen dat te veronderstellen.
Hoeveel van de slachtoffers zullen geen christen zijn geweest?
Allemaal naar de hel?
Wederom: eigen schuld, dikke bult?
Wat hebben die oordelende christenen gedaan om te laten zien wat het betekent om christen te zijn?
Waar is hun, zichzelf wegcijferende, liefde?
Oordelen vanachter de schrijftafel in die heerlijk verwarmde comfortabele studeerkamer.
Het klinkt cynisch en sarcastisch, ik weet het maar....:
Als de rijke blanken in Haïti maar niet al te veel last hebben van de stank.
Dat is niet echt fijn als je lekker in de zon in je zwembad ligt.
Mogelijk ruikt het in hun kerken ook niet al te fris.
Straf.
Rechtvaardigheid.
Oordelen.
Veroordelen.
Arrogantie.
Betweterigheid.
Heb ik redenen om cynisch te zijn?
Ja!
Heb ik er recht op?
Dat is maar de vraag, want wat heb ik zelf gedaan om de wereld een stukje beter en rechtvaardiger te maken?
Te weinig, dus past me bescheidenheid.
Er zijn genoeg christenen die wel hebben begrepen wat het christenzijn inhoud.
Gelukkig wel.
Mijn cynisme heeft zeker geen betrekking op de gehele christenheid.
Ik zie zoveel goede zaken.
Nogmaals, gelukkig wel.
Bijbeltekst:
"Maar het meeste van deze is de liefde".
(Ik weet niet meer waar dat staat maar als ik me goed herinner gaat het Bijbelgedeelte over de gaven van de geest.)
Ach, ik zal het wel weer uit z'n verband hebben gerukt.
Voor de oordelende, veroordelende, mens zal ik/jij/zij/wij het toch nooit goed kunnen doen.
En inderdaad, dat maakt me onrustig.
Het is onprettig als positief bedoelde bedoelingen arrogant naar de prullenmand worden verwezen.
Zonder dat men zich verdiept in de achtergronden.
Zonder gevoel voor de ander.
Alleen omdat men het op voorhand al niet eens is met de keuze van de ander.
Bedenk dat het mogelijk is om op basis van de zelfde gedachte andere keuzes te maken.
En, o ja, ook ik oordeel en veroordeel.
DQ
.
Verschrikkelijk.
Als ik het al verschrikkelijk vind, hoe zou God dat dan vinden?
"Zo, eigen schuld, dikke bult......?".
Hoe durven mensen dat te veronderstellen.
Hoeveel van de slachtoffers zullen geen christen zijn geweest?
Allemaal naar de hel?
Wederom: eigen schuld, dikke bult?
Wat hebben die oordelende christenen gedaan om te laten zien wat het betekent om christen te zijn?
Waar is hun, zichzelf wegcijferende, liefde?
Oordelen vanachter de schrijftafel in die heerlijk verwarmde comfortabele studeerkamer.
Het klinkt cynisch en sarcastisch, ik weet het maar....:
Als de rijke blanken in Haïti maar niet al te veel last hebben van de stank.
Dat is niet echt fijn als je lekker in de zon in je zwembad ligt.
Mogelijk ruikt het in hun kerken ook niet al te fris.
Straf.
Rechtvaardigheid.
Oordelen.
Veroordelen.
Arrogantie.
Betweterigheid.
Heb ik redenen om cynisch te zijn?
Ja!
Heb ik er recht op?
Dat is maar de vraag, want wat heb ik zelf gedaan om de wereld een stukje beter en rechtvaardiger te maken?
Te weinig, dus past me bescheidenheid.
Er zijn genoeg christenen die wel hebben begrepen wat het christenzijn inhoud.
Gelukkig wel.
Mijn cynisme heeft zeker geen betrekking op de gehele christenheid.
Ik zie zoveel goede zaken.
Nogmaals, gelukkig wel.
Bijbeltekst:
"Maar het meeste van deze is de liefde".
(Ik weet niet meer waar dat staat maar als ik me goed herinner gaat het Bijbelgedeelte over de gaven van de geest.)
Ach, ik zal het wel weer uit z'n verband hebben gerukt.
Voor de oordelende, veroordelende, mens zal ik/jij/zij/wij het toch nooit goed kunnen doen.
En inderdaad, dat maakt me onrustig.
Het is onprettig als positief bedoelde bedoelingen arrogant naar de prullenmand worden verwezen.
Zonder dat men zich verdiept in de achtergronden.
Zonder gevoel voor de ander.
Alleen omdat men het op voorhand al niet eens is met de keuze van de ander.
Bedenk dat het mogelijk is om op basis van de zelfde gedachte andere keuzes te maken.
En, o ja, ook ik oordeel en veroordeel.
DQ
.
dinsdag 9 februari 2010
Teleurstelling en bemoediging
Ja, ik kan erg teleurgesteld zijn.
Teleurgesteld in enkele mensen die zich christen noemen en dat ook zijn.
Hoe hard en onverdraaglijk kunnen ze zich opstellen.
Hoe weinig begrip kunnen ze opbrengen voor anderen.
Hoe weinig kunnen (willen?) ze meevoelen met anderen.
Wat fijn om dan andere christenen te ontmoeten die zich totaal anders opstellen.
Wat fijn om door hen bemoedigd te worden.
Ja, ik heb dat soms nodig.
DQ
.
Teleurgesteld in enkele mensen die zich christen noemen en dat ook zijn.
Hoe hard en onverdraaglijk kunnen ze zich opstellen.
Hoe weinig begrip kunnen ze opbrengen voor anderen.
Hoe weinig kunnen (willen?) ze meevoelen met anderen.
Wat fijn om dan andere christenen te ontmoeten die zich totaal anders opstellen.
Wat fijn om door hen bemoedigd te worden.
Ja, ik heb dat soms nodig.
DQ
.
Zon in het hart
Ik heb er genoeg van.
Het hoeft van mij niet meer.
Waar heb ik genoeg van en wat hoeft van mij niet meer?
De WINTER!
Nee, een winter-man ben ik niet.
Bepaald niet.
Oh, vroeger wel.
D.w.z. toen was ik geen winter-man maar een winter-kind.
Lange schaatstochten in Alkmaar.
Als kind merk je de kou niet.
Ik kan het me tenminste niet herinneren en bij mijn kleinzoon zie ik het ook niet.
Ik kijk naar de thermometer: -4,7 graden.
Ik kijk naar buiten en zie het sneeuwen.
Dat wil zeggen iets witachtigs doet z'n best om voor sneeuw door te gaan.
Als ik bibberend op de bus sta te wachten kom ik bibberend in gesprek met andere bibberaars.
Nee, ik ben niet de enige die de winter graag wil weg waaien.
Afscheid nemen doet pijn!
In dit geval niet.
Helemaal niet.
Stel je toch voor.........
Zon, vrolijke mensen, volle terrasjes.
Om de zon dichter bij me te halen op momenten dat de zon het in mijn hart een beetje af laat weten gebruik ik een hulpmiddel.
Ik ben vrij vaak in Andalucía geweest.
Daar kan je van zon spreken.
Soms zelfs een beetje erg veel.
(Vijfenveertig graden in de schaduw is best enigszins warm.)
Maar ik heb er fantastisch fijne herinneringen aan.
Meestal was ik er alleen.
Twee maal met Sebo.
Veel heb ik er gefilmd.
En daarom kan ik grijpen naar het eerder genoemde hulpmiddel.
Als ik een dvd pak, waar ik de film heb opgezet, en er onder het genot van een drankje en een warme kachel naar kijk komen veel dingen weer terug.
Bijna letterlijk.
Ik heb geen idee hoe het gevoelsleven van een ander werkt, per slot van rekening moet je het met je eigen gevoelsleven doen, maar ik beleef het zien van zo'n film zeer intensief.
Steeds weer, wanneer ik er naar kijk.
Momenten waarbij ik toen het gevoel had dat alle stukjes op z'n plaats vielen herbeleef ik op dezelfde wijze.
Heerlijk.
Veel van mijn/onze Spaanse momenten heb ik op youtube gezet.
Uiteraard zullen kijkers er nooit hetzelfde bij ervaren als Sebo en ik.
Zij zijn de kijkers en wij de belevers.
Toch geeft het mogelijk ook aan hen iets weer van de sfeer van toen.
Mocht je er iets van willen proberen mee te beleven ga dan naar mijn youtube kanaal.
www.youtube.com/donqueso
Zoek op Spanje of op het dorp Valverde del Camino.
Overigens meldde mijn zwager dat hij nu heerlijk in het zonnetje een kop koffie aan het nuttigen is op de plaza in Valverde del Camino.
Hij wel.
Het sneeuwt!
DQ
.
Het hoeft van mij niet meer.
Waar heb ik genoeg van en wat hoeft van mij niet meer?
De WINTER!
Nee, een winter-man ben ik niet.
Bepaald niet.
Oh, vroeger wel.
D.w.z. toen was ik geen winter-man maar een winter-kind.
Lange schaatstochten in Alkmaar.
Als kind merk je de kou niet.
Ik kan het me tenminste niet herinneren en bij mijn kleinzoon zie ik het ook niet.
Ik kijk naar de thermometer: -4,7 graden.
Ik kijk naar buiten en zie het sneeuwen.
Dat wil zeggen iets witachtigs doet z'n best om voor sneeuw door te gaan.
Als ik bibberend op de bus sta te wachten kom ik bibberend in gesprek met andere bibberaars.
Nee, ik ben niet de enige die de winter graag wil weg waaien.
Afscheid nemen doet pijn!
In dit geval niet.
Helemaal niet.
Stel je toch voor.........
Zon, vrolijke mensen, volle terrasjes.
Om de zon dichter bij me te halen op momenten dat de zon het in mijn hart een beetje af laat weten gebruik ik een hulpmiddel.
Ik ben vrij vaak in Andalucía geweest.
Daar kan je van zon spreken.
Soms zelfs een beetje erg veel.
(Vijfenveertig graden in de schaduw is best enigszins warm.)
Maar ik heb er fantastisch fijne herinneringen aan.
Meestal was ik er alleen.
Twee maal met Sebo.
Veel heb ik er gefilmd.
En daarom kan ik grijpen naar het eerder genoemde hulpmiddel.
Als ik een dvd pak, waar ik de film heb opgezet, en er onder het genot van een drankje en een warme kachel naar kijk komen veel dingen weer terug.
Bijna letterlijk.
Ik heb geen idee hoe het gevoelsleven van een ander werkt, per slot van rekening moet je het met je eigen gevoelsleven doen, maar ik beleef het zien van zo'n film zeer intensief.
Steeds weer, wanneer ik er naar kijk.
Momenten waarbij ik toen het gevoel had dat alle stukjes op z'n plaats vielen herbeleef ik op dezelfde wijze.
Heerlijk.
Veel van mijn/onze Spaanse momenten heb ik op youtube gezet.
Uiteraard zullen kijkers er nooit hetzelfde bij ervaren als Sebo en ik.
Zij zijn de kijkers en wij de belevers.
Toch geeft het mogelijk ook aan hen iets weer van de sfeer van toen.
Mocht je er iets van willen proberen mee te beleven ga dan naar mijn youtube kanaal.
www.youtube.com/donqueso
Zoek op Spanje of op het dorp Valverde del Camino.
Overigens meldde mijn zwager dat hij nu heerlijk in het zonnetje een kop koffie aan het nuttigen is op de plaza in Valverde del Camino.
Hij wel.
Het sneeuwt!
DQ
.
Reageren?
Voor mensen die ooit willen reageren op mijn proza verwijs ik bijvoorbeeld naar de reacties op het stukje "Marktwerking" van 4 februari 2010.
DQ
.
DQ
.
maandag 8 februari 2010
Vragen
Het is al geruime tijd geleden dat ik een wat langer stukje op mijn log plaatste.
Daar waren, en zijn, diverse oorzaken voor aan te wijzen.
Enkele daarvan hebben te maken met privé omstandigheden.
Maar hoe meer ik bij mijzelf te rade ga hoe meer ik tot de conclusie kom dat dit niet de enige reden is.
Nog steeds spelen die persoonlijke oorzaken en rol, ze zijn niet geheim en ooit schrijf ik er over.
Ieder die mijn log leest kan op de hoogte zijn van mijn jaren- en jarenlange worsteling met het geloof.
Ik kan niet begrijpen dat mensen zomaar iets kunnen aannemen wat ze niet zien.
Wel voelen misschien.
Helaas kan gevoel dingen met je doen die niet terecht zijn.
Je kunt door het gevoel belazerd worden.
En toch is emotie belangrijk.
Omdat er niet flitsende manifestaties zijn als bewijs van het bestaan van God blijft er weinig anders over dan de Bijbel te pakken en veel literatuur van gelovigen te lezen.
Maar als dat allemaal niet voldoende overtuigingskracht heeft, wat dan.........?
Het enige wat voor mij overblijft is kijken naar Christenen.
Hoe leven ze?
Ze moeten iets bezitten wat de moeite waard is.
En niet alleen de moeite waard, nee men moet aan hun handel en wandel zien dat er een God bestaat.
Nou, daar ga je dan........
Afgezien van de gelukkig vele christenen die wel laten zien zijn dat christenzijn de moeite waard is zijn er zovelen die zeggen christen te zijn maar er weinig van laten zien.
Die met Gods liefde in hun hart! geweld blazen.
Ze laten zien waar anderen falen omdat ze nou eenmaal de christelijke waarheid in pacht hebben.
Omdat zij dat weten, doen alle andere christenen die niet gelijk denken het fout.
En worden ze dus geoordeeld of veroordeeld.
Dat mag van God want zij hebben het nu eenmaal bij het rechte eind.
Hoe verdrietig.
En dan die akelige rancune.
Die verschrikkelijke arrogantie.
Het ontstellende begrip voor de gevoelens van de ander.
Dat is toch een christen onwaardig?
Ik weet dat er mensen zijn die zich persoonlijk aangevallen voelen.
Het zij zo, het is niet mijn bedoeling.
Nee, ik ben al zo lang bezig met deze materie.
Al langer dan sommige, mogelijk aangesprokenen, op deze aardkloot bivakkeren.
Mijn jarenlange zoektocht geeft aan hoe het bij mij leeft en hoe ik er mee zit.
Ik kan me nog de verontwaardiging herinneren van mijn, oprecht gelovige, moeder.
Ik was nog kind.
Ze las een stukje voor uit een christelijk magazine.
Daarin vertelde een evangelist over zijn reis naar het, door het door apartheid geteisterde, Zuid-Afrika.
Hij vertelde over de blanke kerkdiensten en gaf terloops aan dat al de neger kindertjes verloren waren.
Zij hadden immers Christus niet aangenomen.
De onderdrukkende blanke christenen kwamen in de hemel maar de door hen verstoten en achtergestelde oorspronkelijke bewoners niet.
Mijn moeder spoog vuur.
Het was zo in tegenstelling met de liefde die zij, vooral, in het nieuwe testament zag.
Waarin Iemand zijn leven gaf voor anderen.
En: "Laat de kinderkens tot mij komen en verhindert ze niet want dezulken enz......"
Ik weet niet waar de tekst staat en mogelijk citeer ik het niet helemaal juist.
Het was een lievelingstekst van mijn moeder die ze ten koste van haar gezondheid in de praktijk bracht.
Nu ik het toch over Bijbelteksten heb.....
Er wordt me wel eens verweten dat ik teksten uit hun verband haal.
Merkwaardig natuurlijk dat degenen die me dat verwijten precies hetzelfde doen om hun betoog kracht bij te zetten.
Ter verduidelijking:
Als ik een tekst aanhaal waar over de liefde gesproken wordt heb ik het niet over de bewijskracht er van (de Bijbel is geen juridisch handboek) maar gebruik ik het omdat ik denk dat zo'n tekst staat voor datgene wat voor mij de Bijbel belangrijk maakt.
Haïti.
Nog een reden waarom ik lang heb geaarzeld met het schrijven van dit stukje.
Ik weet het, ik schreef er al eerder over.
Het doet me pijn als z.g.n. christenen het lef hebben om bij de gruwelijke aardbeving te denken aan een straf van God.
Ik snap hun moed niet om op de plaats van God te gaan zitten.
Ik snap niet dat ze bij zulke ellende aan straf denken.
Durven te denken.
Heb je de rijke blanken in Haïti gezien?
Zij wonen in schitterende villa's.
Aardbevingsbestendig gebouwd.
Zij hoeven kennelijk niet gestraft te worden.
De zwarten wel?
Zij zijn daar als gevolg van het houden van slaven.
Ook Christenen hebben daar ooit lekker aan verdiend.
Ik weet het niet meer.........
DQ
.
Daar waren, en zijn, diverse oorzaken voor aan te wijzen.
Enkele daarvan hebben te maken met privé omstandigheden.
Maar hoe meer ik bij mijzelf te rade ga hoe meer ik tot de conclusie kom dat dit niet de enige reden is.
Nog steeds spelen die persoonlijke oorzaken en rol, ze zijn niet geheim en ooit schrijf ik er over.
Ieder die mijn log leest kan op de hoogte zijn van mijn jaren- en jarenlange worsteling met het geloof.
Ik kan niet begrijpen dat mensen zomaar iets kunnen aannemen wat ze niet zien.
Wel voelen misschien.
Helaas kan gevoel dingen met je doen die niet terecht zijn.
Je kunt door het gevoel belazerd worden.
En toch is emotie belangrijk.
Omdat er niet flitsende manifestaties zijn als bewijs van het bestaan van God blijft er weinig anders over dan de Bijbel te pakken en veel literatuur van gelovigen te lezen.
Maar als dat allemaal niet voldoende overtuigingskracht heeft, wat dan.........?
Het enige wat voor mij overblijft is kijken naar Christenen.
Hoe leven ze?
Ze moeten iets bezitten wat de moeite waard is.
En niet alleen de moeite waard, nee men moet aan hun handel en wandel zien dat er een God bestaat.
Nou, daar ga je dan........
Afgezien van de gelukkig vele christenen die wel laten zien zijn dat christenzijn de moeite waard is zijn er zovelen die zeggen christen te zijn maar er weinig van laten zien.
Die met Gods liefde in hun hart! geweld blazen.
Ze laten zien waar anderen falen omdat ze nou eenmaal de christelijke waarheid in pacht hebben.
Omdat zij dat weten, doen alle andere christenen die niet gelijk denken het fout.
En worden ze dus geoordeeld of veroordeeld.
Dat mag van God want zij hebben het nu eenmaal bij het rechte eind.
Hoe verdrietig.
En dan die akelige rancune.
Die verschrikkelijke arrogantie.
Het ontstellende begrip voor de gevoelens van de ander.
Dat is toch een christen onwaardig?
Ik weet dat er mensen zijn die zich persoonlijk aangevallen voelen.
Het zij zo, het is niet mijn bedoeling.
Nee, ik ben al zo lang bezig met deze materie.
Al langer dan sommige, mogelijk aangesprokenen, op deze aardkloot bivakkeren.
Mijn jarenlange zoektocht geeft aan hoe het bij mij leeft en hoe ik er mee zit.
Ik kan me nog de verontwaardiging herinneren van mijn, oprecht gelovige, moeder.
Ik was nog kind.
Ze las een stukje voor uit een christelijk magazine.
Daarin vertelde een evangelist over zijn reis naar het, door het door apartheid geteisterde, Zuid-Afrika.
Hij vertelde over de blanke kerkdiensten en gaf terloops aan dat al de neger kindertjes verloren waren.
Zij hadden immers Christus niet aangenomen.
De onderdrukkende blanke christenen kwamen in de hemel maar de door hen verstoten en achtergestelde oorspronkelijke bewoners niet.
Mijn moeder spoog vuur.
Het was zo in tegenstelling met de liefde die zij, vooral, in het nieuwe testament zag.
Waarin Iemand zijn leven gaf voor anderen.
En: "Laat de kinderkens tot mij komen en verhindert ze niet want dezulken enz......"
Ik weet niet waar de tekst staat en mogelijk citeer ik het niet helemaal juist.
Het was een lievelingstekst van mijn moeder die ze ten koste van haar gezondheid in de praktijk bracht.
Nu ik het toch over Bijbelteksten heb.....
Er wordt me wel eens verweten dat ik teksten uit hun verband haal.
Merkwaardig natuurlijk dat degenen die me dat verwijten precies hetzelfde doen om hun betoog kracht bij te zetten.
Ter verduidelijking:
Als ik een tekst aanhaal waar over de liefde gesproken wordt heb ik het niet over de bewijskracht er van (de Bijbel is geen juridisch handboek) maar gebruik ik het omdat ik denk dat zo'n tekst staat voor datgene wat voor mij de Bijbel belangrijk maakt.
Haïti.
Nog een reden waarom ik lang heb geaarzeld met het schrijven van dit stukje.
Ik weet het, ik schreef er al eerder over.
Het doet me pijn als z.g.n. christenen het lef hebben om bij de gruwelijke aardbeving te denken aan een straf van God.
Ik snap hun moed niet om op de plaats van God te gaan zitten.
Ik snap niet dat ze bij zulke ellende aan straf denken.
Durven te denken.
Heb je de rijke blanken in Haïti gezien?
Zij wonen in schitterende villa's.
Aardbevingsbestendig gebouwd.
Zij hoeven kennelijk niet gestraft te worden.
De zwarten wel?
Zij zijn daar als gevolg van het houden van slaven.
Ook Christenen hebben daar ooit lekker aan verdiend.
Ik weet het niet meer.........
DQ
.
donderdag 4 februari 2010
Marktwerking
Kolossenzen 3:14
En bovenal, kleed u in de liefde,
dat is de band die u tot een
volmaakte eenheid maakt.
Wat jammer dat men het belang van deze tekst niet voldoende inziet.
Velen, ook vele Christenen, geloven in marktwerking als oplossing van economische problemen.
Ze draaien langzaam maar zeker de solidariteit de nek om.
Marktwerking geeft liefde (sociale bewogenheid) weinig kans en bevordert egoïsme.
DQ
.
dat is de band die u tot een
volmaakte eenheid maakt.
Wat jammer dat men het belang van deze tekst niet voldoende inziet.
Velen, ook vele Christenen, geloven in marktwerking als oplossing van economische problemen.
Ze draaien langzaam maar zeker de solidariteit de nek om.
Marktwerking geeft liefde (sociale bewogenheid) weinig kans en bevordert egoïsme.
DQ
.
maandag 1 februari 2010
Er zijn zo van die tijden..........
Er zijn zo van die tijden dat je met andere dingen bezig (moet) zijn dat met je weblog.
Dat zal voor iedere weblogger wel gelden maar voor mij nu in ieder geval.
Ik ben gewoon even wat drukker met andere zaken.
Vandaar mijn absentie van de laatste weken.
Maar....... Let op!
Ik kom terug.
Het is alleen nog niet duidelijk wanneer.
Morgen?
Overmorgen?
Volgende week?
In ieder geval zo snel me dat in redelijkheid mogelijk is.
Tot dan,
DQ
.
Dat zal voor iedere weblogger wel gelden maar voor mij nu in ieder geval.
Ik ben gewoon even wat drukker met andere zaken.
Vandaar mijn absentie van de laatste weken.
Maar....... Let op!
Ik kom terug.
Het is alleen nog niet duidelijk wanneer.
Morgen?
Overmorgen?
Volgende week?
In ieder geval zo snel me dat in redelijkheid mogelijk is.
Tot dan,
DQ
.
zondag 24 januari 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)
