woensdag 16 september 2009

Moedeloos

Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die zeggen: " houd nou maar eens op".
Maar ik kan het niet laten.

Hoe komt het toch dat mensen zoveel van zich zelf houden dat conflicten en narigheden niet uit kúnnen blijven?
Uiteraard is de cultuur die in de hogere regionen van de banken heerst een duidelijk voorbeeld hiervan.

Nu het hier en daar weer wat beter met de economie gaat zijn de zakkenvullende veroorzakers van de crisis weer volop bezig hun "tekorten" aan te vullen.
Er schijnt niets aan te doen te zijn.
De hier in Nederland met de heren (dames ook?) afgesproken overeenkomsten stellen natuurlijk niet veel voor.
Ik kan daar op in gaan maar laat het maar even zitten.

Mogelijk moreel nog kwalijker is dat publieke, door ons allen betaalde, figuren hun riante onkostenvergoedingen niet aanspreken maar rustig hun broodje haring declareren.
Mensen die een voorbeeld zouden moeten zijn.
Onze leiders.
Wat een zooitje.

Ondertussen worden vriendschappen tussen bejaarden uitgeplozen.
Hun relatie zou iets in zich kunnen hebben van iets dat in de verte lijkt op samenwonen.
Voor elkaar klusjes doen kan al samenwonen, dus korten en eventueel een boete en terugbetaling, betekenen.
Hoe is dit alles mogelijk?

Hoe kan het dat in de zorg niet de cliënt centraal staat maar de loyaliteit naar collegae en eigen portemonnee?

Ik denk niet dat je kunt verwachten dat het ooit beter zal worden als het door hen verwekte en opgevoede kinderkroost de voetstappen in de maatschappij zullen zetten.
Goed voorbeeld doet goed volgen.
Andersom geldt dat eveneens.

Er zit zo ongelooflijk veel onrecht in deze maatschappij.
Een maatschappij die gemaakt en gedragen wordt door mensen.
Dat is geen excuus.
Mensen kunnen andere, minder egoïstische keuzen maken.
Zeker als hun zakken reeds overlopen.
Fatsoen moet niet alleen de ander doen.

De ellende is dat de bovengenoemde voorbeelden van gedragingen door de daders als fatsoenlijk worden gezien.

Loyaliteit.
Tja.
Maar niet naar de maatschappij en zeker niet naar de zwakkeren daarin.

Om moedeloos en verdrietig van te worden.

DQ
.